Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wołowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2015 r.

Sąd Rejonowy w Wołowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Tomasz Paprocki

Protokolant Paulina Kłopotowska

po rozpoznaniu w dniach 18 lutego 2015 r., 9 kwietnia 2015 r., 26 maja 2015 r., 21 lipca 2015 r. i 10 września 2015 r.

sprawy

1. M. B., syna A. i L. z domu S., urodzonego (...) w B.

2. A. G., córki A. i L. z domu S., urodzonej (...) w B.

oskarżonych o to, że

w dniu 3 lipca 2014 r. w W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali kradzieży dwóch pierścionków złotych oraz pieniędzy w kwocie 800 zł, powodując straty o łącznej wartości 2800 zł na szkodę M. G.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk

3. P. G., syna Z. i A. z domu B., urodzonego (...) w B.

oskarżonego o to, że

w dniu 7 lipca 2014 r. w W. przyjął od M. B. i pomagał w zbyciu złotego pierścionka próby 585 o wadze 5,09 grama o wartości 1000 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że przedmiot ten został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, czynem swym działając na szkodę M. G.,

tj. o czyn z art. 291 § 1 kk

******************

I.  uznaje oskarżonego M. B. za winnego tego, że w dniach 3-5 lipca 2014 r. w W. przy ul. (...) dokonał kradzieży dwóch złotych pierścionków o łącznej wartości 2000 zł, czym działał na szkodę M. G., to jest uznaje go za winnego popełnienia przestępstwa z art. 278 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonych M. B. i A. G. za winnych tego, że w dniach 3-5 lipca 2014 r. w W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali kradzieży pieniędzy w kwocie 800 zł, czym działali na szkodę M. G., to jest uznaje ich za winnych popełnienia przestępstwa z art. 278 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza im kary:

- M. B. – 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- A. G. – 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  uznaje oskarżonego P. G. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 3 części wstępnej wyroku, przyjmując, że oskarżony wiedział, że pierścionek został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, to jest uznaje go za winnego popełnienia przestępstwa z art. 291 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk łączy kary pozbawienia wolności wymierzone wyżej oskarżonemu M. B. i wymierza mu karę łączną 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesza oskarżonemu M. B. wykonanie wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby;

VI.  na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu M. B. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, w razie zarządzenia jej wykonania, okres jego zatrzymania w dniach19 i 20 lipca 2014 r.;

VII.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonych od zapłaty kosztów sądowych, w tym od opłaty.

Sygn. akt II K 48/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. G. mieszka w W. przy ul. (...) i pod koniec czerwca 2014 r. przeprowadzała w swoim mieszkaniu remont. W trakcie remontu schowała cenne przedmioty, m.in. wsadziła do kuchenki mikrofalowej pieniądze w kwocie 800 zł, a w oszklonym kredensie w kuchni schowała biżuterię, tj. dwa pierścionki o łącznej wartości 2000 zł, w tym jeden próby 585 i o wadze 5,09 g.

W dniach 3-5 lipca 2014 r. prace wykonywał u niej M. B.. Podczas wykonywania prac, wykorzystując chwilową nieobecność właścicielki mieszkania, dokonał kradzieży dwóch wyżej wymienionych pierścionków.

W tym samym okresie, a po dokonaniu kradzieży pierścionków, w mieszkaniu M. G. prace porządkowe wykonywała A. G.. W mieszkaniu w tym czasie prace wykonywał również M. B..

Po wcześniejszym porozumieniu, A. G. zajęła M. G. rozmową, a w tym czasie M. B. dokonał kradzieży znajdujących się w kuchence pieniędzy. Po wyjściu z mieszkania oboje podzielili się skradzionymi pieniędzmi.

Dowód:

- zeznania M. G., k. 3, 38, 147,

- wyjaśnienia M. B., k. 147, 184,

- wyjaśnienia A. G., k. 61, 148,

- zeznania A. T., k. 54, 206,

- zeznania W. B., k. 57-58, 206.

W dniu 7 lipca 2014 r. P. G. zastawił jeden ze skradzionych pierścionków w lombardzie, uzyskując za niego kwotę 330 zł – pożyczkę, której nie zwrócił. P. G. wiedział, że pierścionek ten pochodzi z kradzieży.

Następnego dnia drugi z pierścionków w tym samym lombardzie zastawiła A. G., uzyskując za niego kwotę 240 zł tytułem pożyczki, której również nie zwróciła.

Dowód:

- zeznania D. D., k. 20-21, 206-207,

- umowy pożyczki, k. 22, 23,

- wyjaśnienia P. G., k. 67,

W toku postępowania przygotowawczego M. B. przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. A. G. nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i złożyła wyjaśnienia. P. G. oświadczył, że przyznaje się do popełnienia zarzuconego mu czynu, ale w wyjaśnieniach stwierdził, że nie wiedział, że przekazany mu pierścionek pochodzi z kradzieży.

W toku postępowania sądowego M. B. i A. G. przyznali się do popełnienia zarzuconych im czynów i złożyli wyjaśnienia. P. G. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, podtrzymał wcześniejsze wyjaśnienia i odpowiedział na pytania sądu.

Sąd zważył:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego wina, sprawstwo i okoliczności popełnienia przez oskarżonych przypisanych im wyrokiem czynów nie budziły wątpliwości.

Ustalając stan faktyczny sąd oparł się na dowodach w postaci wyjaśnień oskarżonych, dowodach z dokumentów oraz zeznaniach świadków, w tym przede wszystkim pokrzywdzonej.

W toku postępowania przygotowawczego M. B. stwierdzał, że kradzieży pierścionków i pieniędzy dokonał razem z oskarżoną i podczas konfrontacji podtrzymał tę wersję wydarzeń.

A. G. w postępowaniu przygotowawczym stwierdzała, że pierścionki i pieniądze ukradł M. B., jednak w toku konfrontacji przyznała, że pieniądze ukradła razem z oskarżonym.

P. G. w postępowaniu przygotowawczym stwierdził zaś, że to M. B. przyniósł do domu pierścionek i mówił, że jest to pierścionek żony. Dopiero później miało się okazać, że pierścionek jest kradziony, o czym nie wiedział.

W toku postępowania sądowego A. G. i M. B. sprecyzowali, że dokonane przez nich kradzieże przebiegły w ten sposób, że najpierw M. B. dokonał samodzielnie kradzieży pierścionków, a następnie kolejnego dnia, ustalili, że oskarżona zajmie pokrzywdzoną rozmową, a w tym czasie M. B. dokona kradzieży pieniędzy.

W związku z powyższym sąd postanowił w ustaleniach faktycznych przyjąć zgodną wersję wydarzeń, którą oskarżeni przedstawili w toku rozprawy, tym bardziej, że pokrzywdzona nie była pewna co do kolejności stwierdzonych kradzieży i dni, w których to nastąpiło.

Co do przestępstwa zarzuconego P. G. podkreślenia wymaga, że w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed sądem A. G. i M. B. konsekwentnie stwierdzali, że P. G. wiedział, że przekazany mu pierścionek, który następnie zastawił w lombardzie, pochodzi z kradzieży. Oskarżony M. B. przed sądem potwierdzał to dwukrotnie, w tym w obecności P. G..

W tym stanie rzeczy sąd uznał wersję wydarzeń przedstawioną przez P. G. za niewiarygodną i uznał, że oskarżony, gdy zastawiał pierścionek w lombardzie, wiedział, że pierścionek ten pochodzi z kradzieży.

Świadek D. D. – pracownik lombardu – potwierdzał, że zastawienia pierścionka dokonał P. G. w dniu 7 lipca 2014 r., a następnie kolejny pierścionek dzień później zastawiła A. G..

Świadek A. T. nie posiadał żadnej wiedzy istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy, oprócz tej dotyczącej wykonywanych prac remontowych oraz tego, że pokrzywdzona dzwoniła do niego, informując, że została okradziona przez jego pracownika.

Świadek W. B. również nie posiadała wiedzy, co do dokładnych okoliczności kradzieży, a przede wszystkim osób, które ich dokonały. Potwierdzała jedynie, że pokrzywdzona kontaktowała się z nią i prosiła o przekazanie M. B. i A. G., aby przyszli do niej wyjaśnić sprawę kradzieży.

Pokrzywdzona rozpoznała odzyskany z lombardu pierścionek jako własny i nie miała w tym zakresie żadnych wątpliwości. Brak było podstaw, aby nie dać wiary pokrzywdzonej co do ilości skradzionych jej pieniędzy i zdaniem sądu oskarżeni zaniżali ich ilość, najprawdopodobniej po to, aby odpowiadać za wykroczenie, a nie przestępstwo.

Dano również wiarę pokrzywdzonej odnośnie podawanej przez nią wartości skradzionych pierścionków. Okoliczność ta nie była kwestionowana, a pokrzywdzona wartość pierścionków określiła na 1000 zł za każdy z nich.

W tym stanie rzeczy sąd uznał, że oskarżeni M. B. i A. G. dopuścili się popełnienia przestępstw z art. 278 § 1 kk, a P. G. przestępstwa z art. 291 § 1 kk.

Wymierzając oskarżonym kary, sąd kierował się dyrektywami z art. 53 kk.

Okolicznością wysoce obciążającą oskarżoną była jej uprzednia karalność. Oskarżona była karana pięciokrotnie i zawsze za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym ostatni raz wyrokiem z 23 października 2014 r. (k. 208). W związku z tym sąd uznał, że oskarżonej winna zostać wymierzona bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze odpowiadającym stopniowi zawinienia i uwzględniającym uprzednią karalność.

M. B. nie był uprzednio karany, a w toku całego postępowania przyznawał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Sąd uznał zatem, że wystarczające w jego przypadku będzie orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Wymierzona kara odpowiada stopniowi zawinienia oskarżonego, a przede wszystkim odzwierciedla fakt, że to właśnie oskarżony był głównym sprawcą kradzieży.

Orzeczona kara w stosunku do oskarżonego P. G. uwzględniała to, że oskarżony dopuścił się czynu o najmniejszym ładunku społecznej szkodliwości z wszystkich czynów zarzuconych oskarżonym. Przestępstwo z art. 291 § 1 kk jest jednak również przestępstwem poważnym, a jego popełnienie niejako sprzyja popełnianiu przestępstw kradzieży.

Sąd przyznaje, że decydując o orzeczeniu wobec P. G. bezwzględnej kary pozbawienia wolności, omyłkowo kierował się danymi o karalności zawartymi na kartach 70-71 akt sprawy. Tymczasem P. G. w chwili wyrokowania legitymował się już uprzednią niekaralnością (k. 204).

Z uwagi na sytuację majątkową oskarżonych, którzy nie uzyskują wysokich dochodów, sąd zwolnił ich od zapłaty kosztów sądowych.